Regisseur: Raja Gosnell
Release: 2011
Genre: animation, adventure, comedy
Cast: Hank Azaria (Gargamel), Doogie Howser (Patrick Winslow), Jayma Mays (Grace Winslow), Mr. Krinkle (Azrael), Jonathan Winters (Papa), Alan Cumming (Gutsy), Katy Perry (Smurfette), Fred Armisen (Brainy), George Lopez (Grouchy)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Eerst was ik niet van plan om The Smurfs te gaan zien. Maar ik moest gewoon weten hoe het komt dat deze blauwe Belgische vriendjes zo’n groot internationaal succes zijn. Ondertussen bracht de film al meer dan een half miljoen dollar op. Iemand moest toch een glazen bol gehad hebben, want er werd maar liefst 110 miljoen dollar geïnvesteerd in deze film. Daar zou ik persoonlijk toch effe over getwijfeld hebben.
Voor de film verlaten de Smurfen hun veilige Smurfenstad (waarschijnlijk heeft het een andere naam, but frankly dear, I don’t give a shit). Ze springen met z’n vijven Klungelsmurf achterna die in een blauw gat gevallen is. Daarmee vliegen ze vanuit hun Smurfenland in de middeleeuwen naar het New York van vandaag. Gargamel springt samen met Azraël de Smurfen achterna. Hij bouwt een laboratorium en heeft de Smurfen nodig als speciaal ingrediënt voor een supertoverdrank. De Smurfen moeten smurfen voor hun leven en willen the smurf terug naar Smurfenland. Daarbij krijgen ze de hulp van een jong vriendelijk koppel dat vrij snel gehecht geraakt aan de blauwe ratjes.
Ik ga het er gewoon uitgooien: ik vond het een debiele film. Kinderlijke humor, kinderlijk simpel, kinderachtig,... zijn allemaal understatements voor de debiliteit (is dat wel een woord?) van The Smurfs. Ik ben al blij dat ik hem in het Engels gezien heb en zo toch nog de stem had van Katy Perry om mij aan op te trekken (de andere stemmen klinken bekender dan ze zijn). In het Vlaams had ik helemaal zot geworden en had ik mijn 3D brilletje waarschijnlijk naar het scherm gesmeten.
Het is moeilijk te zeggen of kinderen deze film wel goed vinden. Vermoedelijk wel gezien het half miljoen dollar aan box office inkomsten (voorlopig!). Maar ik vond het te angstaanjagend voor kleine kinderen. Het is zoals Kabouter Plop (paddenstoelen en al), maar dan een pak gewelddadiger. Die Gargamel is toch wel ééntje om als kleine baggadder schrik van te hebben.
De animatie is goed genoeg, maar het zijn natuurlijk maar smurfen, zo moeilijk zijn die nu ook weer niet te animeren. Het samenspel met de mensen is rampzalig. Doogie Howser zou zich perfect in zijn sas moeten voelen, maar hij voelt zich totaal niet op zijn gemak. Als hij zich waagt aan een spelletje Guitar Hero begonnen mijn tenen te krullen. Als hij een beetje later de serieuze toer opgaat tegen zijn vrouwtje werd ik een beetje misselijk. En als hij ten slotte nog ‘I smurf you’ zegt, was ik blij dat het gedaan was, want ik kon het niet meer uithouden.
Het verhaal kruipt vooruit (behoudens de finale) en rammelt langs alle kanten (Gargamel is eindelijk aan smurfenDNA geraakt om één druppel tovergedoe te maken en versmost het dan om iemand jonger te maken. En erger nog: een beetje later kan hij met één druppel toch onbeperkt lang toveren.) Ik vond geen goede film, maar sta natuurlijk alleen in mijn hoekje met in de andere hoek een half miljoen dollar die daar anders over denkt. Nummer twee is trouwens al in de maak. Hoe zegt Gargamel het nu weer? ‘Ik háát smurfen.’
Numbers: Pvt. Cowboy 0,5/10 - IMDb 5/10 - Metacritic 30/100 - Box Office Mojo 503 miljoen $
Geen opmerkingen:
Een reactie posten