Regisseur: John Carpenter
Release: 2010
Genre: horror, thriller
Cast: Amber Heard (Kristen), Mamie Gummer (Emily), Danielle Panabaker (Sarah), Laura-Leigh (Zoey), Lyndsy Fonseca (Iris), Jared Harris (Dr. Stringer)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Van bij het begin weet je waar je aan toe bent. De camera gaat laag door een donkere gang terwijl bliksemschichten de gang verlichten en donder af en toe de griezelige achtergrondmuziek onderbreekt. En dan gaat de camera hoog in een kamer en kijken we naar beneden naar een angstig meisje die in een hoekje wegkruipt. We krijgen een claustrofobisch en beklemmend gevoel. En voor de begingeneriek begint, wordt er al een nek gebroken. Dan zijn we nog geen 2 minuten ver in de film.
Zo’n veelbelovend begin én de meester himself aan het werk: John Carpenter. De man die met Halloween zorgde voor de ‘template’ van de slasherfilm. Het begin van de film straalt zijn visuele stijl uit en dat doet deugd. We zijn in goede handen. Maar dan gebeurt het onverwachte: niet lang na de begingeneriek valt de film volledig stil.
Kristen komt in een psychiatrische instelling terecht nadat ze een huis afbrandde. Ze wordt geplaatst op een afgezonderde afdeling van de instelling: ‘the ward’. Ze begrijpt niet goed waarom ze daar zit, wat ze juist gedaan heeft en wat men met haar van plan is. Ze zit daar met nog 5 andere meisjes die in het zelfde schuitje lijken te zitten als zij zelf. Kristen probeert onmiddellijk te ontsnappen, maar slaagt er niet in om weg te geraken. En dan beginnen er meisjes te verdwijnen en ziet ze een mysterieus gedaante verschijnen. Het lijkt alsof deze ‘entiteit’ alle meisjes één voor één wil uitschakelen.
Er zijn doorheen de film twee mysteries die de kijker moet ontrafelen. Wat gebeurde er met Kirsten en wat is er aan de hand op ‘the ward’? Het had misschien beter één mysterie geweest om op te kunnen focussen.
De film is nogal saai en oninteressant. Alleen de ‘verschijningen’ zijn maar interessant en die duren niet erg lang. Gelukkig werken deze enkele momenten wel goed in die zin dat je toch een paar keer uit je vel schiet. Maar de rest van de film is jammer genoeg gevuld met beelden van een lege gang, de kamer, de praatsessies, flashbacks, de buitenkant van het gebouw,... maar meer valt er niet te zeggen. Het is simpelweg opvulling om tot aan het einde te geraken. En dat is heel jammer. Van John fucking Carpenter (toch wel een persoonlijke held) verwacht je veel meer. Er zaten ook hier en daar wat fouten in tegen tijd-en-ruimte-logica: zo verspringt de actie plots naar een andere locatie zonder een logische uitleg hoe men daar geraakt is.
Maar er is een lichtpuntje, naast de paar keren schrikken. Er is namelijk ook nog Amber Heard. Ze past totaal niet in het jaren ’60 decor, maar is wel overtuigend als centrale sterke vrouw die blijft vechten om te ontsnappen. Toegegeven dat ik persoonlijk wel fan ben, en misschien wel de enige (toch voor haar acting skills). Ze heeft wel een lelijke outfit meegekregen: what’s with the high jeans?
Jammer van John Carpenter, thank god for Amber Heard, een paar keer goed geschrokken, regelmatig op de klok gekeken en zeer jammer dat de meest irritante tot aan het einde mee gaat. De volgende keer beter, John. Pretty please.
Numbers: Pvt. Cowboy 4,5/10 - IMDb 5,8/10 - Metacritic 38/100 - Box Office Mojo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten