Joe Buck is een cowboy die van zichzelf vindt dat hij een 'stud' is. Hij gaat zijn geluk zoeken in New York als gigolo. Het valt echter, om het zacht uit te drukken, nogal tegen. Men zat in New York blijkbaar niet te wachten op nog een cowboygigolo. Hij wordt dan ook nog vlak na zijn aankomst van zijn laatste centen beroofd. De kerel die hem berooft is Ratso, ook een jonge gast die het niet gemakkelijk heeft. Hij is een schooier die probeert te overleven. Joe komt Ratso per ongeluk terug tegen en geeft hem zijn vet. Maar al snel merkt hij dat het nog zo'n slechte niet is en dat het niet persoonlijk was. De twee proberen samen te overleven en hopen op een lucky break, maar in plaats van geluk vinden ze niets dan miserie.
Een heel mooie film, maar echt happy word je er niet van. Het is een film over twee mannen die hopen op een beetje geluk in hun leven. Ze zoeken hiervoor echter op de verkeerde plaatsen en zakken dieper weg in hun miserie. Op het einde is er wel een lichtpuntje, maar dat staat dan bijna onmiddellijk in schril contrast met de realiteit. De soundtrack is de moeite. Jon Voight en Dustin Hoffman acteren de pannen van het dak en doen dingen die een hedendaags publiek niet van ze gewoon is. Maar daar zijn de mannen dus mee begonnen. De film wordt regelmatig onderbroken met droomscènes die ofwel heel vreemd zijn ofwel totaal onrealistisch. Zo (dag)droomt Razzo van een ontspannen leven in het zonnetje, ervan uit gaande dat zijn maat big bucks gaat binnenrijven, terwijl we op de achtergrond zien dat zijn maat buitengegooid wordt. En gelijk staat Razzo terug met zijn twee benen op de grond. En die grond is maar wankel. Je voelt wel mee met de kerels. Ze hebben enkel elkaar en het zit hen simpelweg niet mee.
6/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten