Regisseur: Spike Jonze
Release: 2002
Genre: comedy, crime, drama
Cast: Nicolas Cage (Charlie en Donald Kaufman), Meryl Streep (Susan Orlean), Chris Cooper (John Laroche), Tilda Swinton (Valerie Thomas)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
What the fuck? En dat bedoel ik dan in positieve zin. Deze film is van een zeldzaam ras. Het is zelfs uiterst verwonderlijk dat zo’n films gemaakt worden. De schrijver, de regisseur en de producenten hebben een heel groot risico genomen om deze Adaptation te maken. Aan de box office was het maar een kleine hit, maar op alle film festivals kreeg de film verscheidene nominaties en wonnen de film en de acteurs ook verscheidene prijzen. Zo kreeg Chris Cooper de Oscar voor beste mannelijke bijrol.
Nicolas Cage schittert. Hij kreeg een Oscar nominatie in de categorie beste acteur en kwam jammer genoeg uit tegen Adrien Brody die in The Pianist acteerde dat de stukken er af vlogen (dat was nóg straffere kost). Nicolas Cage speelt niet één, maar twee karakters. En deze twee liggen dan ook nog mijlenver uit elkaar. Hoe kan je nu gelijktijdig diep in het vel kruipen van zo’n twee verschillende personages? Dat kan alleen als je een briljante acteur bent. Alle acteurs zetten een glansprestatie neer. Van Meryl Streep ben ik persoonlijk geen grote fan, maar Chris Cooper bijvoorbeeld, zonder voorste tanden, is geweldig amusant om naar te kijken.
Het verhaal gaat over een schrijver, Charlie Kaufman, die bezig is met het schrijven van een screenplay voor een film gebaseerd op het boek The Orchid Thief van Susan Orlean. Het is een heel mooi boek, maar er zit niet echt een verhaal in. Charlie heeft het dan ook geweldig moeilijk. We volgen hem tijdens zijn innerlijke strijd om zijn screenplay geschreven te krijgen tegen de deadline.
Het verhaal lijkt simpel, maar dat is het helemaal niet. Probeer dit maar eens te volgen: We krijgen de uitbeelding van het boek, het screenplay en de film waarover het screenplay gaat in één film gepropt. En dan begint er nog commentaar te komen op de film zelf. Maar dan blijkt hij er niet te komen en gaan we het boek helemaal voorbij. Het klinkt ingewikkeld, en dat is het ook, maar het zal ongetwijfeld een filmervaring zijn die je nog nooit hebt meegemaakt. Persoonlijk was ik wat pissed off met het stuk net voor het einde (het pré-einde if you will) en in mijn razernij (zo erg was het nu ook niet hoor) heb ik zelfs 2 punten van mijn score afgepitst.
Er zijn zoveel speciale dingen aan de film dat je bijna uit elke scène wel iets kan opnoemen. De begingeneriek is supersimpele tekst met op de achtergrond een ratelend hoofdpersonage. Die maar niet gestopt geraakt. Hij lijkt knettergek omwille van wat er allemaal in zijn hoofd om gaat, maar het vreemde is dat ook onze molen in werkelijkheid zo werkt: we denken, dikwijls onbewust, aan honderdduizend dingen tegelijk. Telkens als je bij zijn voice over denkt: nu gaat er iets straf komen, zegt hij ‘I am hungry’ of ‘I need a break’. Het is heel leuk dat de spanning wordt opgebouwd en dan volledig onderuit gehaald wordt door een opmerking die er totaal niets mee te maken heeft.
Charlie Kaufman (by the way: dat is dus een 'echte' screenwriter) was ook de screenwriter voor Being John Malkovich, ook al zo’n geflipte film en ook geregisseerd door Spike Jonze. Er komen zelfs stukken in Adaptation waar we op de set zijn van Being John Malkovich. Nog anders dan anders is de manier waarop sommige dingen in beeld gebracht worden, zoals de auto-ongelukken of de scène waar Meryl Streep zo high als een papagaai is. Ook de sprongen in de tijd zijn een vreemd iets en soms lijken we zelfs in tijdsprongen zelf nog eens in de tijd te springen. Ik zeg het: men heeft zich totaal niet ingehouden (vooral Charlie Kaufman zelf) en het is een wonder dat zo’n screenplay verfilmd wordt. Bovenwonder.
Numbers: Pvt. Cowboy 7/10 - IMDb 7,8/10 - Metacritic 83/100 - 33 miljoen $
Geen opmerkingen:
Een reactie posten