Regisseur: Cary Fukunaga
Release: 2011
Genre: drama, romance
Cast: Mia Wasikowska (Jane Eyre), Jamie Bell (St. John Rivers), Holliday Grainger (Diana Rivers), Amelia Clarkson (young Jane), Michael Fassbender (Rochester), Judi Dench (Mrs. Fairfax)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Buiten het feit dat de titel ‘Jane Eyre’ heel bekend in de oren klonk, wist ik totaal niets van het verhaal. De synopsis sprak heel hard tot de verbeelding. Als er een donker, verschrikkelijk geheim mee gemoeid is, denk je automatisch aan het bovennatuurlijke. Toen ik ook nog las dat Mr. Rochester, het personage met het duistere geheim, géén vampier was, was ik overtuigd genoeg om (met lange tanden) aan dit historisch drama van twee uur te beginnen (drama is definitely not mijn ding). Geen vampier wil toch op zijn minst zeggen dat er een weerwolf aan te pas komt, niet?
NIET DUS. En het duurt anderhalf uur voordat we het donkere geheim te weten mogen komen. En het is totaal niets bovennatuurlijks. Geen vampier, geen weerwolf, geen geesten, niets van dat allemaal. Wat een gemiste kans en wat een teleurstelling.
De film is gebaseerd op de roman van Charlotte Brontë van 1847. De roman werd al vaak herwerkt en er zijn een twintigtal films en series op gebaseerd. Waarom het verhaal nogmaals moest verfilmd worden, weet ik ook niet, want het plot blijft hetzelfde (met weerwolven had het ten minste een originele touch gehad). In de regisseursstoel zit Cary Fukunaga, een naam die je niet meteen zou linken aan zo'n groot historisch epos. Zijn vorige film, Sin nombre, was tevens zijn langspeelfilm debuut en is een totaal andere film over het harde leven van tieners in Midden-Amerika.
Voor diegenen (mezelf incluis) die sinds 1847 onder een rots hebben doorgebracht en nog niets van het verhaal kennen: here goes. Jane Eyre verliest haar ouders op jonge leeftijd. Ze wordt grootgebracht door een rijke tante die haar slecht behandelt. Het duurt niet lang voor de twee karakters botsen en haar tante haar naar een ultra-strenge kostschool stuurt. Daar slaat men haar weerstand plat en stoomt men haar klaar voor een toekomst als gouvernante. Als ze oud genoeg is (een jaar of 17-18 zeker) mag ze de kostschool verlaten en gaan werken bij de rijke Mr. Rochester. Hij heeft een klein meisje onder zijn hoede en Jane wordt verantwoordelijk voor haar opleiding. Mr. Rochester is een brompot die niet goed is met mensen (laat staan met kinderen), maar die een boontje heeft voor Jane, omdat die geen blad voor haar mond neemt. Hij wordt verliefd op haar en zij op hem, maar eigenlijk is het een onmogelijke liefde. En dan komt zijn (tatataaaa) duistere geheim naar boven. En zakte mijn broek af.
Op de acteerprestaties is weinig aan te merken. Mia Wasikowska en Michael Fassbender zijn fantastische acteurs en hun samenspel is dan ook een pareltje van gezamenlijk acteertalent. Er is even een moment (als ze wat dichter naar elkaar toegroeien) dat de sfeer niet meer lijkt te kloppen en ze de oubollige dialoog maar plat aframmelen. Dit lijkt eerder een mankement in het scenario te zijn dan een gebrek aan acteertalent. Maar het is slechts eventjes en gezien de grootte van het epos en de moeilijkheid om zoiets te herwerken, is het al snel vergeven. Amelia Clarkson, die de jonge Jane speelt, is een heel straffe actrice. Zij bepaalt de basis van onze gevoelens als kijker tegenover Jane. En dat is de nagel op de kop.
De verhaallijn begint complex en switcht tussen verleden, heden en toekomst. Het verhaal is triestig, zwaar en dramatisch: de viool- en pianomomenten zijn dan ook overvloedig aanwezig. Dit soort films is absoluut niet mijn ding, maar ik ben blij dat ik zo het klassieke verhaal heb mogen leren kennen. De sfeer, het verhaal, het acteren, de tijdsgeest,... alles zat eigenlijk vrij goed in elkaar. Alleen jammer van die weerwolven. Uiterst jammer.
Numbers: Pvt. Cowboy 6,75/10 - IMDb 7,6/10 - Metacritic 77/100 - Box Office Mojo miljoen 14 miljoen $
Geen opmerkingen:
Een reactie posten