Regisseur: Luke Greenfield
Release: 2011
Genre: comedy, drama, romance
Cast: Ginnifer Goodwin (Rachel), Kate Hudson (Darcy), Colin Egglesfield (Dex), John Krasinski (Ethan), Steve Howey (Marcus), Ashley Williams (Claire)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Een romantische komedie met Ginnifer Goodwin en Kate Hudson in de hoofdrollen over de voorbereidingen van een huwelijk waar het probleem is dat beiden verliefd zijn op de bruidegom? Dat dit een vrouwenfilm is, is een understatement. Dit is het soort film dat een ‘special’ in de Flair én de Feeling krijgt. Don’t get me wrong: ik ben geheel voor vrouwenfilms en meestal zijn die zo slecht nog niet, maar hieraan beginnen voelde om de één of andere reden aan alsof ik op missie in Apocalypse Now ging. Zonder geweer. En deze missie duurt bijna 2 fucking uur.
Maar nu alles achter de rug is, bleek die schrik volledig onterecht te zijn. Okay, Kate Hudson is onuitstaanbaar de helft van de tijd, maar de andere helft was ze eigenlijk best te doen. En okay het is een geweldig zeemzoete romantische schmoochie moochie komedie, maar ik heb toch ook wel een paar keer moeten lachen. En het verhaal was helemaal zo dom nog niet (bear with me). Typisch, maar er zaten best wel genoeg wendingen in om het geheel boeiend te houden. Hetgeen me het meest stoorde was het haar van Ginnifer Goodwin. Je zou toch denken dat ze voor zo’n film modespecialisten aan boord hebben die zo’n dingen in de gaten houden. Ik vond dat ze precies een pruik op had en geraakte er niet op uitgekeken. Holy shit, dat vrouwengedoe is wel heel snel naar mijn hoofd gestegen.
Dus, vriendin nummer één is verliefd op een knappe gast, maar ze is nogal verlegen en durft de volgende stap niet te zetten. Hij voelt hetzelfde voor haar, maar onderneemt ook niets. In comes vriendin nummer twee (beste vriendin van nummer één) die veel lawaai bij heeft en een ego om u tegen te zeggen. Zij onderneemt wel iets en krijgt de knappe gast aan haar haak. Dan spoelen we een paar jaar verder en gaat vriendin nummer twee trouwen met de knappe gast. Maar vriendin nummer één laat vallen aan de knappe gast dat zij indertijd verliefd op hem was. En dan komt ze te weten dat hij ook liever met haar iets begonnen had. De bal gaat aan het rollen en voor ze het goed en wel beseffen zitten ze in een moeilijke situatie waar ze niet zo gemakkelijk meer uit geraken.
Het beste aan de film vond ik Ethan, de vriend van vriendin nummer één (Rachel). Hij kan alles relativeren, zorgt voor veel ontspannen komisch tegengewicht (tegen het schmoochie moochie, weet je wel) en is een bliksemafleider en een spreekbuis voor iedereen. Zonder zijn personage zou de film het moeilijk hebben. Ook heel goed vond ik de Salt-N-Pepa scène. Zonder waarschuwing en perfect synchroon beginnen ze ooooh baby baby te shaken. Hilarisch.
Het minste aan de film is – geloof het of niet – niet dat het een vrouwenfilm is. Dat valt best mee. Het is eerder een cinematografisch probleem. Vooral het begin van de flashbacks waarmee men door een bepaalde kleur of beeld aan de kijker duidelijk maakt dat het om een flashback gaat, zijn ondermaats voor zo’n grote productie. Dat is echt prullerij: het ziet heel goedkoop uit. En in het begin zijn er enorm veel flashbacks. Men probeert vanalles (het was dan ook nog niet telkens hetzelfde), maar niets werkt. Daarnaast is er regelmatig iets mis met de belichting. Soms zitten de acteurs knal in de zon. Dat weet nu toch iedereen dat dit niet werkt in een film.
Mission accomplished and proud of it.
Numbers: Pvt. Cowboy 7,75/10 - IMDb 5,5/10 - Metacritic 36/100 - Box Office Mojo 60 miljoen $
Geen opmerkingen:
Een reactie posten