Regisseur: Woody Allen
Release: 1977
Genre: comedy, drama, romance
Cast: Woody Allen (Alvy Singer), Diane Keaton (Annie Hall), Tony Roberts (Rob), Carol Kane (Allison), Paul Simon (Tony Lacey), Shelley Duvall (Pam)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Ik had gedacht dat het bijna een onmogelijke taak ging worden om zo’n must see-er van formaat te bespreken. Soms vind ik deze films namelijk niet zo geweldig als ik zou moeten. En leg dat maar eens uit. Films van Woody Allen hebben dan ook nog eens zo veel ondertonen, dat je niet weet waar te beginnen met de dubbele bodems. Annie Hall heeft dat zonder meer, maar ik moest niet op zoek gaan naar dieper liggende boodschappen want ik vond het zonder dat ook een leuke film.
Ik vind vooral de documentaire stijl leuk om het verhaal van Alvy te vertellen. Dit geeft hem alle ruimte om de puntjes op de ‘i’ te zetten. Woody Allen heeft veel puntjes op i’s te zetten en laat zich dan ook volledig gaan. Zo spreekt hij regelmatig zelf in de camera (als Alvy) en springen we bijvoorbeeld naar zijn kindertijd waar hij dan plots zelf als volwassene verschijnt en commentaar begint te geven.
Alvy heeft nogal veel dingen waar hij zich aan stoort (wachten in een rij met een smartass achter zich bijvoorbeeld) en we kunnen ons er allemaal ergens wel mee identificeren. Hij is echter altijd de lijdende partij en bij hem wordt het allemaal nogal uitvergroot. Hij neemt ook de meest waanzinnig ver uit elkaar liggende onderwerpen op de korrel en neemt standpunten in die serieus lijken, maar je onmogelijk serieus kan nemen. Zo wil hij niet verhuizen naar het platteland want daar gaat de Manson familie hem vermoorden. Of wil hij geen weed roken want de laatste keer op een feestje probeerde hij zijn broek over zijn hoofd uit te trekken.
De film heet Annie Hall, maar het verhaal gaat over Alvy Singer. De relatie met Annie is wel een centraal gegeven: het begin, het einde, de ups en de downs. Maar het is enkel een kapstok om wat grappige situaties en feiten over Alvy aan elkaar te praten. En daar moet je als kijker genoegen mee kunnen nemen, want op het einde van de film blijft er niet veel meer over dan herinneringen aan een paar grappige situaties (de oma die hem als orthodoxe jood ziet, is bijvoorbeeld een blijver).
Ik kan het niet laten om mijn beurt te nemen om dé open deur in te trappen. Uiterlijk is dat nu toch een walgelijke kerel, die Woody Allen. En Diane Keaton was toch wel een lekker ding. Dus... tsja. What the fuck?
Numbers: Pvt. Cowboy 8/10 - IMDb 8,2/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten