Regisseur: Billy Wilder
Release: 1960
Genre: romance, comedy, drama
Cast: Jack Lemmon (C.C. Baxter), Shirley MacLaine (Fran Kubelik), Fred MacMurray (Jeff D. Sheldrake), Ray Walston (Joe Dobisch), Jack Kruschen (Dr. Dreyfuss), David Lewis (Al Kirkeby)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
The Apartment is een klassieker die elke filmliefhebber moet gezien hebben. De film kaapte 5 Oscars weg (onder andere die voor beste film, regisseur en scenario) en was genomineerd voor nog eens 5. Ergens vond ik dat wat vreemd, omdat het toch een gedurfd verhaal is voor die tijd dat nogal hard moet aangekomen zijn bij sommige conservatieve groepen (niet vergeten dat het een Amerikaanse film is: the land of the free weet je wel). Het zwart-wit werkt vrij goed en geeft de film zijn authentiek karakter. Hij ziet er ouder uit dan hij is: het lijkt meer een film uit de jaren ’30 te zijn.
C.C. Baxter is een vriendelijke kerel die werkt bij een grote verzekeringsmaatschappij. Om zichzelf sneller op te werken in de hiërarchie van het bedrijf leent hij zijn appartement uit aan mannen van het management die affaires hebben waar hun respectievelijke echtgenotes niet van op de hoogte zijn. Op een dag vraagt ook een directeur om gebruik te maken van zijn love shack. Hij neemt er een vrouw naar toe waar ook C.C. het goed mee kan vinden. De affaire loopt echter uit de hand en C.C. blijft met de gebakken peren zitten.
Het is een komedie die zowel slim als fysiek grappig is. Jack Lemmon heeft zo van die gezichtsuitdrukkingen die je minstens doen glimlachen, maar daarnaast is er ook pittige dialoog. Het ganse verhaal vloeit heel mooi in elkaar zonder dat er dingen expliciet uitgelegd moeten worden. De voorzet van de grote kantelmomenten wordt lang op voorhand klaargezet en dikwijls op toevallige wijze erin gekopt (toevallig voor de kijker). Zo is er een stukje met een gebroken spiegel die het personage van Lemmon twee keer 'toevallig' te zien krijgt en voor hem heel wat duidelijk maakt. De kijker is altijd al lang op voorhand op de hoogte van wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Maar toch is het heel boeiend om te zien hoe het dan op zijn plooi komt.
Shirley MacLaine ziet er heel mooi uit en mag ook haar mond open doen. Zowel haar personage als dat van Jack Lemmon zijn schatjes. Hij dekt constant iedereen in (ook diegenen die het niet verdienen) en krijgt daardoor altijd de schuld. Zij gelooft zo naïef in het goede van andere mensen dat ze er (vooral in de liefde) altijd ingeluisd wordt. Samen passen ze perfect bij elkaar (dat vinden we als kijker, maar de regisseur probeert ons het tegendeel te bewijzen), maar het lijkt te mooi om waar te zijn. Gelukkig kwam het in die tijd altijd goed op het einde. Toch wat romantische komedies betreft.
Ik had alleen een probleem met de kokend hete koffie die men in haar mond giet. Dat zijn van die kleine dingen die we als kijker maar moeten aanvaarden, maar die eigenlijk niet kloppen. Het grappigste vond ik de truc met de spaghetti en het tennisracket. Stom, maar briljant. Het is een perfect verhaal, perfect in beeld bracht en perfect geacteerd door mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Het is een grappige film met een stevige onderliggende sneer naar de maatschappij van toen.
Numbers: Pvt. Cowboy 8,5/10 - IMDb 8,4/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten