Regisseur: Glenn Ficarra, John Requa
Release: 21 september 2011 (bioscoop) 1 november 2011 (DVD)
Genre: comedy, drama, romance
Cast: Steve Carell (Cal Weaver), Ryan Gosling (Jacob Palmer), Julianna Moore (Emily Weaver), Emma Stone (Hannah), Analeigh Tipton (Jessica), Jonah Bobo (Robbie Weaver), Marisa Tomei (Kate), Kevin Bacon (David Lindhagen)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Hola, is dit een comedy? In dat geval: thank god en ... wat een slechte titel. Het klinkt zo serieus. Maar dat is het gelukkig niet. Steve Carell... natuurlijk is het lekker luchtig. Julianne Moore is niet mijn ding. Ik probeer zelfs films te vermijden waar ze in meespeelt. Hier speelde het element of surprise mee, want ik wist zelfs niet dat het een grappige film was, laat staan wie er in meespeelt. Alhoewel, van Ryan Gosling wist ik het. Maar die speelt tegenwoordig in elke film mee, dus dat was een makkie. Easy A (aka Emma Stone) is een briljante actrice met een fenomenale uitstraling. Ze komt niet zo veel in beeld, maar als ze er is , zit het helemaal goed.
Cal krijgt in de eerste minuten te horen van zijn vrouw dat ze wil scheiden. En dat ze hem bedrogen heeft. En dan begint een serieus meelijwekkend stukje film. Cal zit aan de bar tegen iedereen (vooral tegen zichzelf) te zeuren over wat hem overkwam. In diezelfde bar is er een jonge gast (de grootste player van de zaal) die zich het lot van Cal aantrekt. Hij gaat hem helpen. Dit gebeurt enkel en alleen voor de vlotte vooruitgang van het verhaal. Cal krijgt een grondige restyling en merkt daarna dat er niets veranderd is en hij nog altijd een sukkel is met vrouwen. Maar dan vindt hij toch zijn mojo en eens hij op dreef is komt alles goed. Maar... het enige wat hij wil is zijn vrouw terug. Ik begrijp niet waarom en kon mijn schouders er niet onder zetten. Tussendoor is nog een verhaal geweven van zijn zoon die verliefd is op een meisje dat veel ouder is.
De stukken waar men zichzelf belachelijk maakt met speeches over liefde en spijt zijn stupid en de meelijwekkende stukken zijn jammerlijk slecht. De stukken waar de player zijn soulmate vindt en de zoon de voice of reason is, vond ik wel heel goed. En er is één segment waar het net lijkt alsof alle gebeurtenissen en alle personages uit de film op de één of andere manier samen komen. Dit gedeelte is simpelweg briljant. Ik had er niets van zien aankomen. Het is een stuk dat blijft escaleren tot alles en iedereen een plaatsje heeft in het geheel. En het allemaal netjes aan elkaar hangt.
En vlak daarna gaat het geweldig in de shitter. Maar ook weer een beetje terug naar boven. En het zijn vooral de originele grappen en perfect georchestreerde toevalligheden die samenkomen die zullen blijven hangen.
Numbers: Pvt. Cowboy 7,25/10 - IMDb 7,7/10 - Metacritic 68/100 - Box Office Mojo 140 miljoen $
Geen opmerkingen:
Een reactie posten