Regisseur: John Huston
Release: 1951
Genre: adventure, drama, romance
Cast: Humphrey Bogart (Charlie Allnut), Katharine Hepburn (Rose Sayer), Robert Morley (Rev. Samuel Sayer)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Jongens toch, sommige films worden echt niet beter met de jaren. The African Queen is een klassieker die elke filmliefhebber moet gezien hebben. Tip: lees gewoon de synopsis en zeg tegen iedereen dat je hem gezien hebt. Want er is totaal niets aan en het is enkel het verhaal dat je moet kennen om er over te kunnen mee praten.
Het verhaal is ... how shall I put this mildly... van de pot gerukt. Het speelt zich af bij het begin van de eerste wereldoorlog in ‘German East Africa’. Rose is daar met haar broer de dominee al een jaar of tien de plaatselijke bevolking aan het bekeren. Charlie is daar om iets met een mijn te doen en de post te brengen met zijn boot The African Queen (inderdaad, het gaat niet om de vrouw). De Duitsers vallen binnen (hun eigen land, you figure it out) en steken de hutten in brand. De dominee zijn hart begeeft het en Charlie en Rose gaan samen in The African Queen op de loop. Ze vatten het knettergekke plan op om een gevaarlijke toch te maken om het vlaggenschip van de Duitsers in Afrika op te blazen. Onderweg kunnen ze het nogal best met elkaar vinden en van het één komt het ander.
Katharine Hepburn ziet er oud uit in de film alhoewel ze toen nog maar 44 was. Humphrey Bogart was 52 en ziet er oud en vies uit. In de film komt zo goed als geen enkel ander personage voor behoudens deze twee slimmeriken. Dus moeten we de hele film naar deze twee totaal oninteressante personages kijken en hopen dat het snel voorbij is. En hebben die twee supersterren eigenlijk ooit in Afrika gezeten? Want soms zijn ze voor een groot scherm aan het varen en zoveel moeite aan het doen met hun gezichtsuitdrukkingen dat ik bijna niet meer kon kijken.
Het ergste verouderde aspect is de seksscène. Of... daar ga ik toch van uit. Want er is wel heel veel verbeelding bij nodig. De kus zien we van achter zijn hoofd en dan wordt het zwart en is zij thee aan het zetten. Ik had het zelfs eerst niet door eerlijk gezegd. Wat ben ik blij dat we 60 jaar verder zijn en dat ik zo’n toestanden niet meer moet meemaken. Het tweede té verouderde aspect zijn de special effects. De scène met de muggen is een regelrechte ramp. Als je niet de middelen hebt om zoiets in de film te steken, laat het er dan uit.
De scène met de bloedzuigers vond ik geslaagd. Omdat ik kon geloven dat hij een grondige hekel heeft aan de beesten.
Vermoedelijk was deze film een milestone in de ontwikkeling van film an sich. Zonder deze film zou men niet de mogelijkheden hebben die men vandaag heeft. Ik wil dan ook niet onrespectvol zijn door hem af te breken. Maar ik zag echt geen enkel goed element. Toch niet als je deze vergelijkt met andere klassiekers van regisseur John Huston. In welk parallel universum vond men dit ooit een goede film? Bogart won zelfs een fucking Oscar voor zijn prestatie. En al de rest was genomineerd. Come again?
Numbers: Pvt. Cowboy 0/10 - IMDb 8,0/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten