Regisseur: Russ Meyer
Release: 1970
Genre: comedy, music
Cast: Dolly Read (Kelly Mac Namara), Cynthia Myers (Casey Anderson), Marcia McBroom (Petronella Danforth), John Lazar (Ronnie Z-Man Barzell), Michael Blodgett (Lance Rocke), David Gurian (Harris Allsworth)
Meer informatie op de IMDb
Trailer op YouTube
Met voldoende weed in de longen zou het kunnen dat dit een meesterwerk lijkt. Zonder weed is er kop nog staart aan te krijgen. Waarschijnlijk is het ook leuk om de film in groep te bekijken. Op mijn eentje was het maar saai. Het komt erop neer dat ik blij was dat de film gedaan was, maar daarom geen spijt heb dat ik hem gezien heb. Want het is een aparte ervaring, deze Beyond The Valley of the Dolls (geen opvolger van Valley of the Dolls).
Het is een grote productie, gemaakt onder de auspiciën van 20th Century Fox, thank you very much. De begingeneriek rolt (letterlijk) over de allereerste actiescène. We krijgen zelfs de titels en uitvoerders van de muziek mee. Dat was een beetje vreemd, maar het is dan ook een film uit 1970. Daarna (en dat gebeurt nog regelmatig doorheen de film) krijgen we een muzikaal optreden van een volledig nummer te zien. Van de eerste tot de laatste noot.
En dan krijgen we opeens een stukje over LA dat ver buiten de grenzen van het normale gaat. We horen woorden en krijgen beelden die er soms wel, soms niet bij passen. Deze beelden komen later allemaal terug in de film. Een zeer vreemde ervaring. Vlak daarna krijgen we weer een volledig nummer terwijl ze reizen naar LA en we op de kaart mee mogen volgen. Maar dit duurt zo lang dat het bijna belachelijk is.
De film kan zo uit een tijdscapsule van de jaren ’70 komen: de kledij, het haar, de muziek, het dansen en de drugs, sex en rock & roll zijn geweldig. Ook de achtergrondkleuren, het interieur en het taaltje brengen ons volledig in de sfeer van de swinging ‘70s. I don’ dig. Gotta split, man.
Ik zou niet kunnen zeggen wat het thema van de film is. Ik denk ook niet dat dit veel uitmaakt. Op het einde krijgen we met een voice over een moraalles gespeld waar we totaal niets mee zijn, dus ik denk dat hetgeen daar gezegd wordt het thema had moeten zijn, maar het slaat net als de rest van de film nergens op. Ergens gaat het over een nieuwe rockband die naar LA trekt en daar veel feestjes bezoekt en groot wordt en dan zijn er wat dramatische gebeurtenissen en op het einde is er zelfs een onthoofding.
De voornaamste reden om naar deze film te gaan kijken in die tijd was waarschijnlijk het vele bloot (nog niet vaak zoveel grote blote borsten in één film gezien) en de vele seksscènes en/of verwijzingen naar seks. Dat moet toen erg spannend geweest zijn. En zolang iedereen zich amuseert met blote vrouwen en gratuite seks zal het onbestaande verhaal wel niet zo erg opvallen zeker?
De emoties van de acteurs en hun gezichtsuitdrukkingen komen het gros van de tijd niet overeen met de woorden die uit hun mond komen. En ze winden zich geweldig op over de meest onnozele dingen. Het feit dat niemand die in deze film meespeelt, nadien enige bekendheid heeft verworven, zegt genoeg. Een groot licht is deze film niet. Tenzij in groep en met goed gevulde longen.
Het meest choquerende aan heel de film is dat het script werd geschreven door Roger Ebert, een heel bekende filmcriticus. Als er nu één film is die ik totaal niet aan hem zou toeschrijven, dan zou het deze zijn.
Numbers: Pvt. Cowboy 3/10 - IMDb 5,8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten